Ik werk nu zo’n 3 maanden bij Progress. Ik hou van sporten en teamuitjes, dus na slechts een paar weken probeerde ik wat collega’s bij elkaar te sprokkelen om te gaan raften bij Dutch Water Dreams in Zoetermeer. Misschien kwam het omdat ik nog redelijk nieuw ben of omdat het raften best spannend is, maar slechts vijf collega’s durfden het aan om met mij de baan op te gaan.
Wetsuit.jpg)
Afgelopen zaterdag was het dan zover. Na het nodige inleeswerk “er was ooit iemand overleden op die baan, help!” en “ik heb alleen mijn zwemdiploma A, kan dat wel?”, carpoolden we dan eindelijk met vier meiden en een man, Trevor, naar Zoetermeer. We hesen ons nietsvermoedend in onze wetsuits, giechelden wat toen een van onze collega’s deze verkeerd om aantrok (die rits moet achter joh!) en schuifelden verlegen met onze flatteuze helm en zwemvesten achter een groepje mannelijke ‘vrijgezellen’ aan richting de baan.
Met de voeten naar voren
Wat wij dan weer niet hadden verwacht, was dat we direct het water in moesten om de baan af te drijven. Volgens de instructeurs ‘weet je dan hoe het voelt als je overboord slaat’. Rustig drijven met de voeten naar voren luidde het devies, dan zou alles goedkomen. Nou, rustig met de voeten naar voren gaat vrij lastig als je continu golven over je heen krijgt en door de stroming alle kanten wordt opgeduwd. Mijn helm vloog af, ik kreeg een gulp van dat heerlijke buitenwater binnen en proestte het uit. Dit alles wel met de voeten naar voren, maar een van de instructrices plukte me toch uit het water. Ook Stella en Britt werden eruit geplukt en veilig naar de kant geleid.
Wibo
Na dit hoopgevende begin mochten we in de boot. Of het door het zwemmen of door onze uitstraling komt weet ik niet, maar er kwam nog een tweede instructeur (Wibo) bij. Wibo was een echte sportrafter en in mijn beleving een tikkeltje te fanatiek voor ons, maar natuurlijk zeiden we geen ‘nee’ tegen twee instructeurs. Even een korte uitleg van de instructeur: zodra hij ‘Rock ’n Roll’ zegt moet je allemaal in de boot met de peddel tussen de benen. Roept hij ‘high side links’ of rechts, dan is het zaak zo snel mogelijk bij je overbuurman aan de hoge kant op schoot te gaan zitten, anders kieper je om. Eitje!
Rock ‘n roll
De eerste run was vooral overweldigend. De boot stootte alle kanten op, de instructeur was niet echt te verstaan en als we links moesten roeien, keken we naar rechts (bekentenis: ik keek vooral naar rechts) en toen we allemaal in de rock’ n roll positie moesten zitten en achterwaarts de baan af hopsten, vonden we dat eigenlijk wel lekker comfortabel. Op naar de tweede run. Dit keer luisterden we naar elkaar, probeerden we elkaars peddelslagen te volgen en werkten we echt als team samen. We raakten hier en daar een eenmansraft of een tube, maar we kwamen al een stuk beter beneden.
Vrouw overboord!
Tijdens de derde run vloog Evelien eerst in en toen uit de boot, maar heldin als ze was zwom ze direct naar de kant. Zonder schade sprong ze voor de 4e en 5e run weer in en deze gingen bijna vlekkeloos. We waren dit keer op elkaar ingespeeld, wisten welke obstakels we moesten ontwijken en doordat Evelien eerder overboord was geslagen, waren we serieus en verbeten om een paar goede runs te maken. Ook de instructeurs keken goedkeurend: Trevor’s angels van dat PR-bureau uit Amsterdam kunnen echt wat!
Cola en patat
Toen iedereen weer veilig en wel aan de kant stond, was het tijd voor cola en patat. Nu kwam vooral de adrenaline los, we hadden het wel mooi samen gedaan! Hoewel de rock ’n roll positie erg comfortabel en veilig was, waren juist de runs waarin we samenwerkten en met gevaar voor eigen leven goed die baan afkwamen, het tofst. Samen vlekkeloos die heftige wildwaterbaan afpeddelen: dat is pas echt rock ’n roll.
Marlous